De ‘tornadoservice’ van Marcus Rindshoj is snel verboden: funest voor de kijkcijfers

De Deen Marcus Rindshoj schokte het internationale badminton met een zelfbedachte opslag die niemand terug leek te kunnen slaan. Hij speelde dit weekeinde in Den Bosch, maar zijn ‘tornadoservice’ bleef achterwege. Die is verboden.

De boomlange Deen die in mei een ware schokgolf teweegbracht in het mondiale badminton, verliest bij de Dutch Open kansloos zijn eerste ronde partij in het gemengd dubbel. Dat is nauwelijks verrassend. Marcus Rindshoj moet de door hem bedachte, niet te retourneren ‘tornadoservice’ immers achterwege laten in Den Bosch.

Amper twee maanden nadat de volslagen onbekende 21-jarige dubbelspeler opeens onverslaanbaar bleek geworden, verbood de internationale badmintonfederatie BWF zijn revolutionaire opslagtechniek. Het is een tijdelijk verbod tot na de Olympische Spelen van Parijs volgend jaar.

‘Ik snap het wel, dat verbod tot na de Spelen’, zegt Rindshoj, die in Den Bosch wel de kwartfinale haalt in het mannendubbel. ‘Middenin de olympische kwalificatie kwam ik met mijn opslag. Begrijpelijk dat de bond het geen goed moment vond om een nieuw wapen toe te staan.’

De tornadoservice, stelden media in badmintonnatie Denemarken, zou de sport kapot kunnen maken.

Naar Japans voorbeeld

Rindshoj praat graag over zijn korte periode van wereldfaam – badminton is zeker in Azië geen kleine sport. Heerlijk vond de bedenker van de tornadoservice, ook bekend als de schroefservice of ‘spinserve’, de internationale aandacht. ‘Het is immers iets dat ik zelf heb bedacht.’

Hij deed in 2019 mee aan de Junior Dutch Open in Haarlem en zag een Japanse speler – ‘ik weet niet meer wie’ – iets aparts doen bij het serveren. In plaats van de shuttle met duim en wijsvinger onderaan aan de veertjes vast te houden en los te laten, zaten de vingers van de onbekende Japanse dubbelspeler bij de kurken dop.

De 16-jarige Deense toeschouwer zag de shuttle een schommelende baan over het net maken en de Japanner punt na punt scoren tegen radeloze tegenstanders.

Jaren later lukte Rindshoj het dezelfde onvoorspelbaarheid in zijn opslag te leggen. Hoe? ‘Met mijn duim en middelvinger.’ Denk aan het wegschieten van een propje papier dat tussen de gestrekte duim en de gekromde middelvinger geklemd zit. Door op die plek de kurk van de shuttle te plaatsen en weg te schieten, gaat het ding draaien als een tol. ‘Normaal gesproken sla je terug als de shuttlekurk jouw kant op wijst, maar met mijn service weet je nooit wanneer dat is.’

 

 

Daardoor, legt Rindshoj uit, slaat de tegenstander de shuttle in het net of ver uit. ‘Want je kunt het moment om te slaan niet meer timen.’ Wie wacht totdat de shuttle vlak boven de grond is uitgetold, kan eigenlijk alleen maar hoog terugspelen, waarna een smash van Rindshoj of zijn dubbelpartner de zaak beslist.

‘Hoe dichter je bij het net staat als je serveert, hoe moeilijker de return is’, legt de Deen uit met onverholen enthousiasme. ‘Want als de shuttle een korte weg aflegt, raakt die niet uitgedraaid. Ik zou niet weten hoe je hem dan terug moet slaan.’

Het bedenksel van Rindshoj leek vergelijkbaar met vondsten die een sport definitief veranderden. Zoals de Fosbury Flop, genoemd naar Dick Fosbury. Dat was de eerste hoogspringer die ruggelings over de lat ging, een prestatie wie werd beloond met olympisch goud in 1968.

Of zoals het nu volledig ingeburgerde V-vormige skischansspringen dat begon toen de Zweed Jan Boklov in een wedstrijd in 1985 dreigde te crashen en in wanhoop ter correctie zijn latten spreidde.

Funest voor het kijkplezier

De onmogelijke opslag leek even de klapschaats van het badminton te worden. ‘De Rindshoj-service: iets draagt mijn naam en wordt de standaard in mijn sport, dat zou cool zijn.’

Maar voorlopig gaat Rindshoj met zijn vondst meer de kant op van het uitgebannen zwemmershaaienpak en de verboden verspringtechniek van de Nieuw-Zeelander Tuariki Delamere. Die toonde in de jaren zeventig dat hij veel verder in de springbak landde als hij na de afzet in de lucht een salto maakte. Mag niet, zei de atletiekfederatie, te gevaarlijk.

Zoiets kan onmogelijk gezegd worden van de wijze waarop Rindshoj de shuttle in het spel brengt, wat hooguit gevaarlijk is voor de kijkcijfers. Dat was dan ook het argument van badmintonfederatie BWF: we juichen de creativiteit van Rindshoj toe, maar zijn tornadoservice draait de sport als kijkspel de nek om, met rally’s van maximaal drie slagen en tegenstanders die niet aan serveren toekomen.

Regel 9.1.5 van sectie 4.1 van het wetboek van badminton stelt daarom nu dat ‘de serveerder de shuttle loslaat zonder rotatie toe te voegen’. Dat was precies wat Rindshoj verwachtte toen hij in maart zijn opslag voor het eerst uitprobeerde op een toernooi in Polen. ‘Ik zou het verbieden’, zei hij toen nog, ‘want straks kijkt niemand nog badminton op tv’.

Spelen van Los Angeles

Maar ruim een half jaar later is Rindshoj van mening veranderd en is hij tegen het verbod. ‘Toen ik hem nog mocht spelen, merkte ik gaandeweg dat steeds meer tegenstanders zich er na een paar misslagen prima tegen konden wapenen. Ik moest soms zelfs teruggrijpen naar mijn normale service.’

Geef mijn opslag na de komende Olympische Spelen een kans, is nu het pleidooi van de jonge Deen. ‘Hef het verbod op en laten we daarna kijken wat er dan op het hoogste badmintonniveau gebeurt.’ Daarmee moedigt zijn sport innovatie en creativiteit aan, vindt Rindshoj.

Een slim voorstel, want niet alleen raakt bij opheffing van het verbod zijn ‘Rindshoj-service’ ingeburgerd, olympische deelname komt daardoor ook dichterbij. ‘Parijs komt voor mij te vroeg.’ Maar Rindshoj heeft nog ruim vier jaar om zijn opslag voor de Spelen van Los Angeles te perfectioneren.